GGO-analyse

De genetische kenmerken van planten kunnen in de laboratoriumomgeving worden gewijzigd. Met wetenschappelijke studies die genetische manipulatie worden genoemd, wordt het DNA van de plant veranderd door een speciaal gen uit een andere bron over te dragen, en op deze manier wordt de plant op een gewenst kenmerk gebracht. Door bijvoorbeeld de plantengenen van soja te modificeren, werd een onkruidresistent gen overgebracht naar het DNA van soja, waardoor het resistent werd tegen verschillende struiken, onkruiden en ongewenste planten. Op deze manier is de strijd tegen onkruid dat de ontwikkeling van soja tijdens de sojaproductie beïnvloedt, gemakkelijker geworden.

Over het algemeen worden dergelijke genetische interventies op planten niet gedaan door een enkele eigenschap over te dragen, maar door een specifieke genketen over te dragen. Deze keten bestaat uit startergen, terminatiegen en markergenen. Gedetailleerde studies zijn nodig om het type en de hoeveelheid genetische verandering te bepalen.

Genmodificaties op planten bieden tal van voordelen voor boeren of agrochemische producenten. Genetisch gemodificeerde soja, maïs, koolzaad en katoen worden geproduceerd door weerstand te bieden tegen onkruid en onkruid. Andere genetisch gemodificeerde plantensoorten zijn rijst, papaja, aardappelen, suikerbieten en lijnzaad.

Tegenwoordig zijn alleen goedgekeurde GGO's toegestaan in de VS en landen van de Europese Unie. Mensen die GGO-producten op de markt willen brengen, moeten eerst toestemming krijgen van overheidsinstanties.

GGO-analyses worden alleen uitgevoerd in laboratoria met een sterke infrastructuur en door deskundige moleculair biologen. De kosten zijn echter niet hoog. Er worden analyses gemaakt om aan de vraag van consumenten naar niet-ggo-producten te voldoen.

Over het algemeen worden bij de analyse van GGO's twee basismethoden gebruikt:

• Screening van een GGO-specifiek eiwit door middel van ELISA-methode
• Moleculaire biologie technieken

De tweede methode wordt vaker gebruikt. Omdat de ELISA-methode slechts één type eiwit vangt, zijn meerdere analyses vereist voor een effectieve screening. Moleculair-biologische technieken geven preciezere resultaten over de aanwezigheid van GGO's.

De schade die GGO-producten aan het menselijk lichaam toebrengen, is niet volledig vastgesteld. In dierproeven is echter gebleken dat GGO-producten schade toebrengen aan organen, de spijsvertering en het immuunsysteem aantasten, veroudering versnellen en onvruchtbaarheid veroorzaken. Er wordt ook gedacht dat het niet gemakkelijk uit het lichaam kan worden geëlimineerd en op lange termijn schade kan veroorzaken.